ဒီရက္ပိုင္းအတြင္း အလုပ္ရႈပ္ေနတာန႔ဲ အပတ္စဥ္ေဆာင္းပါးေတြကိုေတာင္
မနည္းအခ်ိန္ေပးၿပီး ေရးေနရတယ္။အျခားလုပ္ငန္းတခ်ိဳ႕နဲ႔
အလုပ္ရႈပ္ေနတာပါ။အလုပ္ရႈပ္တယ္ဆိုတာလဲ ကိုယ္ကသိပ္ရႈပ္ခ်င္လို႔
ရႈပ္တာမဟုတ္ပါဘူး။သူ႔ဘာသာ လာရႈပ္ေနတာ။ဒီရက္ပိုင္းအတြင္းမွာ ဆရာဝန္န႔ဲ
မပတ္သက္တဲ႔ ဥပေဒသင္တန္းတစ္ခု တက္ျဖစ္လိုက္တယ္။သင္တန္းဆင္းၿပီဆိုေတာ႔
သင္တန္းသားေတြစုေပါင္းၿပီး အဖြ႔ဲေလးတစ္ဖြ႔ဲ
ေထာင္ၾကမယ္။စုေပါင္းရွယ္ယာဝင္ၾကပါဆိုေတာ႔ ရွယ္ယာဝင္လိုက္တယ္။ဒါန႔ဲ
မၿပီးေသးဘူး။အဖြ႔ဲအစည္းျဖစ္တ႔ဲအတြက္ နာမည္လိုလာတယ္။နာမည္ေရြးၾကမယ္ဆိုေတာ႔
မိမိတို႔ အဆင္ေျပမယ္ထင္တ႔ဲ နာမည္တစ္ခုကို တစ္ေယာက္စီက တင္ျပၾကၿပီး
မဲစနစ္နဲ႔ ေရြးၾကတယ္။လူသံုးဆယ္ေလာက္မဲေပးၾကတဲ႔
အထဲမွာစာေရးသူတင္ျပလိုက္တဲ႔ နာမည္ကမဲအျပတ္အသတ္နဲ႔
အေရြးခံလိုက္ရတယ္။အဲဒီမွာ
စရႈပ္တာဘဲ။ေနာက္ဆက္တြဲအျဖစ္လိုဂိုအမွတ္တံဆိပ္အျပင္ အျခားအေရးႀကီးတဲ႔
တာဝန္အခ်ိဳ႕ကိုပါ လုပ္ေဆာင္ေပးဖို႔ တာဝန္က်လာတယ္။ဒီေတာ႔ ေပါက္တ႔ဲနဖူး
မထူးေတာ႔ပါဘူးဆိုၿပီး ဆက္လုပ္ရျပန္တယ္။သင္တန္းဆင္းပဲြလုပ္မယ္ဆိုေတာ႔
မိမိတို႔ဖဲြ႔စည္းထားတ႔ဲ အဖြဲ႔ေလးပါ နာမည္ရပါေစဆိုၿပီး မိတ္ဆက္ၾကမယ္။intro
ဝင္မယ္ေပါ႔။ဒါဆိုလည္း မီဒီယာေတြလည္း တပါးတည္းေခၚမယ္ေပါ႔။မႏၲေလးဆိုတာ
သိတ႔ဲအတိုင္း မီဒီယာအင္အားက
ရန္ကုန္ေလာက္မမ်ားဘူး။မီဒီယာေတြနဲ႔ေတြ႔ၿပီဆိုေတာ႔မွ
ေၾသာ္ဒီလိုေတြရွိပါလား ပိုမိုသိရတယ္။တခ်ိဳ႕က ဟိတ္ႀကီးဟန္ႀကီး ေတြနဲ႔
ၾကည္႔လိုက္ရင္ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ႀကီးေပါ႔။ေဘးလူေျပာျပမွ
အရင္ကအယ္ဒီတာလုပ္ခဲ႔ဘူးတယ္။အခုေတာ႔ ဘာလုပ္ေနလဲမသိဘူးတဲ႔။တခ်ိဳ႕ၾကေတာ႔လည္း
သတင္းေထာက္ပီသတယ္။ပုဆိုးကို တိုတိုဝတ္ၿပီး
လြယ္အိတ္ေတာင္ပါေသးတယ္။ဓာတ္ပံုရိုက္လိုက္ စာေရးလိုက္။သူ႔ဟာသူေတာ႔
ဟုတ္ေနတာပဲ။ဒီထဲမွာ အသက္ငယ္ငယ္ သတင္းေထာက္ေတြလည္း ေတြ႔ရေတာ႔
မီဒီယာကိုေတာ္ေတာ္စိတ္ဝင္စားတာပါလားေတြးမိတယ္။စာေရးသူေဘးနားထိုင္ေနတဲ႔
သတင္းေထာက္ၾကေတာ႔လည္း ေတာ္ေတာ္စည္းကမ္းရွိတာပဲ။သင္တန္းဆင္းပြဲလာတ႔ဲ
ဧည္႔သည္ေတြကို အမွတ္တရလက္ေဆာင္ေပးၾကေတာ႔ အဲဒီသတင္းေထာက္က “ကၽြန္ေတာ္တို႔
ဂ်ာနယ္က ဒါမ်ိဳးလက္ခံခြင္႔ မျပဳပါဘူး”ဆိုၿပီး ျပန္ေပးသြားေတာ႔
ခ်ီးက်ဴးမိပါတယ္။ဒီလိုလူမ်ိဳးေတြ မ်ားလာေလ စတုတၴမ႑ိဳင္ရဲ႕ အခန္းက႑က
ပိုမိုပီျပင္လာမယ္ထင္တယ္။တခ်ိဳ႕က ခပ္သုတ္သုတ္နဲ႔။ေမးၾကည္႔ေတာ႔
တျခားပြဲရွိေသးတယ္ ဆိုၿပီး ျပန္သြားတယ္။သတင္းေထာက္လုပ္ရတာလဲ
မလြယ္ပါလား။စားေကာင္းျခင္း မစားရ။ဟိုေျပးရ ဒီလႊားရနဲ႔။ဒီၾကားထဲ
သူတို႔ယူတဲ႔သတင္းတိုင္းက ပါခ်င္မွပါဦးမွာ။အယ္ဒီတာက
ျဖတ္လိုက္ရင္ၿပီးၿပီ။ဆီဖိုးကုန္တာပဲ အဖတ္တင္မွာ။ဒါေတြျမင္ေတာ႔
ေဘးကစာနယ္ဇင္းကို ေျပာျပေတာ႔ သူက“ဆရာတို႔ကေတာ႔ ဒါမ်ိဳးေတြ
ဘယ္သိမွာလဲ။ေဆာင္းပါးေတြဘဲေရးတဲ႔ အျဖဴထည္ေတြကိုး”ဆိုၿပီး
မွတ္ခ်က္ခ်တယ္။သူေျပာတာလဲ
မမွားပါဘူး။လိုင္းခ်င္းမွမတူတာ။ကိုယ္႔အလုပ္ကိုယ္ အေကာင္းဆံုးလုပ္တာ
အမွန္ဆံုးဘဲ မဟုတ္လား။ဒါက ၾကံဳလို႔ ကိုယ္ေတြ႔ အျဖစ္အပ်က္ေလးကို ေျပာတာပါ။
` အလုပ္ေတြရႈပ္သလို ေဆးခန္းမွာ လူနာေတြကလည္း စိတ္ရႈပ္စရာေတြေရာက္လာေတာ႔
စိတ္ညစ္မိတယ္။သို႔ေသာ္ အေကာင္းဆံုးလုပ္ေပးရမွာ
ကိုယ္႔တာဝန္ဘဲေလ။ဆင္ေျခေပးလို႔မရဘူး။ထိခိုက္ဒဏ္ရာရတာ၊ကဲြတာ ျပဲတာ အျပင္
စက္နဲ႔အႀကိတ္ခံရတာေတြေရာ စံုေနတာပဲ။ခ်ဳပ္သင္႔တဲ႔ လူနာ
ခ်ဳပ္၊လႊဲသင္႔တဲ႔လူနာ လႊဲရတယ္။ဓာတ္မွန္ရိုက္သင္႔တဲ႔လူနာက်ေတာ႔
ဓာတ္မွန္သြားရိုက္ဖို႔ စီစဥ္ေပးရတယ္။ေျခာက္သင္႔တဲ႔ လူနာက်ေတာ႔လည္း
ေျခာက္ရျပန္တယ္။တခ်ိဳ႕လူနာေတြဟာ
ေတာ္ေတာ္ေလးကိုေပါ႔ေလ်ာ႔တာပဲ။လံုးဝမေနႏိုင္ေတာ႔ဘူးဆိုမွပဲ
လာျပၾကေတာ႔တယ္။ျဖစ္တာ တလေလာက္ဆိုရင္ တပတ္ေလာက္ဆိုၿပီး
ေလ်ာ႔ေပါ႔ေျပာၾကတယ္။ဆရာဝန္ဆူမွာလဲေၾကာက္ၾကေသးတယ္။ျဖစ္တဲ႔အနာရဲ႕
အေျခအေနကေတာ႔ ဘယ္လိုမွ ဖံုးကြယ္လို႔မရဘူး။တပတ္၊ဆယ္ရက္နဲ႔
ဘယ္လိုမွဆိုးလာႏိုင္စရာမရိွတဲ႔ အနာကို တပတ္ေလာက္ပါဆိုၿပီး
ညာေျပာၾကတယ္။ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူမ်ိဳးေတြရဲ႕ ထံုးစံကိုက
ဘာျဖစ္လို႔ဒီလိုမ်ိဳးေတြ ျဖစ္ေနရတာလဲ။အသိပညာ မရွိလို႔လား။ဒါမွမဟုတ္
ေပါ႔ေလ်ာ႔တာလား။ေရာဂါျဖစ္တိုင္း ဆရာဝန္လာျပရမယ္လို႔
မဆိုလိုပါဘူး။အနာတစ္ခုျဖစ္ရင္ေတာ႔ ဂရုစိုက္ဖို႔ လိုပါတယ္။အနာတစ္ခုျဖစ္ရင္
ဘာလုပ္ရမယ္ ဆိုတာေလာက္ေတာ႔ idea
ရိွသင္႔တယ္ထင္တယ္။ေဆးခန္းလာတဲ႔လူနာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကိုၾကည္႔လိုက္ေတာ႔
ျဖစ္တဲ႔အနာက ဒီေလာက္မႀကီးဘူး။ဂရုမစိုက္ပဲ ပစ္ထားလိုက္ေတာ႔ ပိုဆိုးလာၿပီး
အပ္နဲ႔ထြင္းရမွာ ပုဆိန္နဲ႔ ေပါက္ရသလို
ျဖစ္သြားေရာ။ေနာက္ဆက္တြဲေတြျဖစ္လာရင္ ေသာက္ေဆးနဲ႔မရေတာ႔ဘူး။ျပည္တည္နာ
သိပ္ႀကီးလာရင္ဘဲျဖစ္ျဖစ္၊ျပည္က အလံုပိတ္ေနရင္ဘဲျဖစ္ျဖစ္
ပဋိဇီဝေသာက္ေဆးေလာက္နဲ႔ မရေတာ႔ဘူး။ခဲြဖို႔လိုလာၿပီ။ျဖစ္တဲ႔အနာကိုခဲြၿပီး
ျပည္ထုတ္မွ ေဆးကအထဲကိုေရာက္တာ။ေနာက္တခ်က္က
လူနာရဲ႕ကံေပါ႔။တခ်ိဳ႕ကမခဲြခ်င္ဘူး။မခြဲဘဲနဲ႔ အေကာင္းဆံုးလုပ္ေပးပါ
ဆိုၿပီးေတာင္းဆိုၾကတာလဲရွိတယ္။ေပ်ာက္ဖို႔ရာခိုင္ႏႈန္းက ၅၀-၅၀ဘဲ။ဒါေပမယ္႔
ဆရာဝန္ခိုင္းတဲ႔ အတိုင္းအတိအက်လိုက္နာၿပီးေကာင္းသြားတာမ်ိဳးလည္း
ရွိပါတယ္။ျပန္ေခၚတဲ႔အခ်ိန္ မွန္မွန္လာျပတယ္။ေသာက္ခိုင္းတ႔ဲေဆးလည္း
မွန္မွန္ေသာက္တယ္။တလအတြင္း ခဲြရမယ့္အနာက
လံုးဝေပ်ာက္သြားတယ္။ဒီလိုကိစၥမ်ိဳးက် ဆရာဝန္သိပ္ေတာ္လြန္းလို႔လည္း
မဟုတ္ပါဘူး။လူနာရဲ႔ကံအျပင္ ဝီရိယပါ ပါလာၿပီ။ေရာဂါတခုေပ်ာက္ကင္းဖို႔
ကံလည္းေတာ္ေတာ္ အေရးႀကီးတာပဲ။အသက္ကို ဥာဏ္ေစာင္႔ဆိုတဲ႔စကားက
တကယ္မွန္တာပဲ။ဘာမွမဟုတ္တဲ႔ အနာေလးတခုက အသက္ကိုေတာင္ ရန္ရွာတတ္တယ္ဆိုတာ
သတိမထားမိၾကဘူး။ဆီးခ်ိဳရွိသူေတြ၊အသက္ႀကီးသူေတြ
ပိုမိုသတိထားသင္႔တယ္။အနာေလးပဲဆိုၿပီး ေပါ႔ေပါ႔မေနဘဲ
အျမန္ဆံုးေပ်ာက္ကင္းေအာင္ ကုသသင္႔ပါတယ္။ေနာက္ဆံုး ေစာေစာကုလို႔
မသက္သာဘူးဆိုရင္ေတာင္မွ ကိုယ္႔မွာေရြးခ်ယ္ဖို႔ အခ်ိန္ေတြ
အမ်ားႀကီးက်န္ေသးတယ္။ကုသမႈပိုင္းကို
ကိုယ္႔ဘာသာေရြးခ်ယ္လို႔ရေသးတယ္။သိပ္ေနာက္က်မွဆိုရင္ေတာ႔ ကုသမႈကို ဆရာဝန္က
ေရြးခ်ယ္သလို ျဖစ္သြားလိမ္႔မယ္။ရိုးရိုးအနာလား၊ကိုယ္႔ကိုဒုကၡေပးႏိုင္တဲ႔အနာလားဆိုတာ
ဆံုးျဖတ္တတ္ဖို႔ ပါ လိုလာလိမ္႔မယ္။အနာက သိပ္ႀကီးၿပီး
ေသြးေတြအမ်ားႀကီးထြက္ေနတယ္၊ သတိပါလစ္သြားတယ္ဆိုရင္ေတာ႔
နီးစပ္ရာေဆးရုံ၊ေဆးခန္းကို အျမန္ဆံုးသြားျပဖို႔
လိုပါတယ္။သာမန္ထိခိုက္မိတဲ႔ အနာေတြဆိုရင္ဘာလုပ္မလဲ။အနဲဆံုး
ပိုးမဝင္ေအာင္ေတာ႔ ထားသင္႔ပါတယ္။ေအာက္္မွာ ထိခိုက္ဒဏ္ရာရလ်င္
လုပ္ေဆာင္ရမည္႔အခ်က္မ်ားကို ေဖာ္ျပေပးလိုက္ပါတယ္။
၁။ဒဏ္ရာရလွ်င္ေရွးဦးစြာ အနာေပၚသို႔ ေရေလာင္းၿပီး ေဆးေၾကာပါ။
၂။အနာ၏ေဘးပတ္လည္ကို အရက္ျပန္ဂြမ္းျဖင္႔ သန္႔စင္ပါ။(အနာထဲသို႔
အရက္ျပန္တိုက္ရိုက္ထည္႔ျခင္းမ်ိဳး ေရွာင္ၾကဥ္ပါ။)
၃။Betadine(သို႔) Septidine ေဆးဝါရည္ျဖင္႔ အနာေပၚသို႔ ေလာင္းၿပီး
သန္႔စင္ေသာဂြမ္းျဖင္႔ပြတ္ေပးပါ။
၄။သန္႔စင္ေသာ ပတ္တီးစ (သို႔) ပလာစတာကပ္ၿပီး သန္႔ရွင္းေအာင္ထားပါ။
၅။အနာကို ေန႔စဥ္ပံုမွန္ ေဆးထည္႔ျခင္း၊ပတ္တီးလဲျခင္းတို႔ ျပဳလုပ္သင္႔သည္။
၆။ေသာက္သံုးသင္႔သည္႔ ပဋိဇီဝေဆးမ်ားမွာ Amoxicillin (or) Ampiclox (or)
Flumox (or) cephalexin စသည္တို႔္ျဖစ္ၾကၿပီး ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ရာ
ေဆးတမ်ိဳးကို ေရြးခ်ယ္ေသာက္သံုးသင္႔သည္။
၇။Metronidazole (or) Tinidazole (or) Ornidazole တို႔အနက္ ေဆးတမ်ိဳးကို
ထည္႔သြင္းေသာက္သံုးသင္႔သည္။
၈။ပဋိဇီဝပိုးသတ္ေဆးမ်ားကို အနည္းဆံုး ၅ရက္ခန္႔ ေသာက္သံုးသင္႔သည္။
၉။နာက်င္ကိုက္ခဲပါက Paracetamol (or) Ibuprofen (or) ႏွစ္မ်ိဳးေပါင္းကို
ေသာက္သံုးႏိုင္သည္။
၁၀။တပတ္အတြင္း အနာမသက္သာပါက ဆရာဝန္ႏွင္႔ ျပသရမည္။
ထိခိုက္ဒဏ္ရာရသူတိုင္း အထက္ပါအခ်က္မ်ားကို အမွန္တကယ္လိုက္နာ ႏိုင္ၾကပါေစ။
ေဒါက္တာ ေအးမင္းထူး