မေန႔က လူနာလာလို႔
ၾကည္႔လိုက္တိုင္း သိပ္စိတ္မခ်မ္းသာရဘူး။ လူနာေၾကာင္႔မို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ လာလိုက္တဲ႔ လူနာတိုင္းက
စိတ္မခ်မ္းသာ စရာျဖစ္ေနလို႔ပါ။ တေယာက္လာလို႔ ေမးလိုက္ေတာ႔ ဆိုင္ကယ္ခ်င္းတိုက္တာ။ ဒါေပမယ္႔ ဘာမွဆိုးဆိုးရြားရြားေတာ႔ မျဖစ္ဘူး။ ပြန္းပဲ႔ရံုပဲ။
ေနာက္တေယာက္ လာလို႔ ေမးလိုက္ေတာ႔လည္း ဒီလိုပဲ။ ယာဥ္တိုက္မႈလို႔ ေခၚရမယ္။ ဒါေပမယ္႔ ထူးဆန္းတာ
တခုက ဆိုင္ကယ္စီးေနတုန္း ကားသစ္တစ္စီးက ဝင္တိုက္သြားတာတဲ႔။ အဲဒါနဲ႕ ကားနံပတ္မွတ္မိလား
ဘယ္လိုကားမ်ိဳးလည္း ေမးၾကည္႔ေတာ႔ ကားကအသစ္ခ်ပ္ခ်ြတ္။ ဒါေပမယ္႔ ကားနံပါတ္ေတာ႔ တပ္မထားလို႔
မသိလိုက္ဘူးတဲ႔။ ကားကလည္း တိုက္မိျပီဆိုတာနဲ႔ ထြက္ေျပးသြားတယ္လို႔ ဆိုတယ္။ အဲဒီေတာ႔
အစအန ရွာမရေအာင္ ေပ်ာက္ျပီေပါ႕။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်ြန္ေတာ္စဥ္းစားမိတာက
၂၀၁၂ ႏွစ္သစ္တုန္းကလည္း မႏၱေလးျမိဳ႕ ၇၈လမ္းက
ဆိုင္းဘုတ္ေတြ ရိုက္ခဲြသြားေသးတယ္တဲ႔။ က်ြန္ေတာ္စဥ္းစားမိတာက ဆိုင္းဘုတ္ေတြ ရိုက္ခဲြသြားလို႔
သူတို႔မွာ ဘာမ်ားအက်ိဳးရွိသြားလဲ။ မိုက္ေၾကာင္းျပခ်င္တာလား၊ သတၱိရွိေၾကာင္း ျပခ်င္တာလား။ဒါမွမဟုတ္
မေက်နပ္ခ်က္ေတြ သိပ္မ်ားေနလို႔ လူမရွိ၊သူမရွိတဲ႔ ေနရာမွာ ေဒါသေတြကို ေဖာက္ခဲြျပစ္တာလား။
အေၾကာင္းအရာေတြ အမ်ားၾကီးထဲကမွ တစ္ခုခုေတာ႔ ျဖစ္မွာပါ။ဒီလိုအေၾကာင္းအရာေတြနဲ႔ပတ္သက္ျပီး
ျမန္မာ႕ လြတ္လပ္ေရးဗိသုကာ၊အမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္ၾကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ေျပာခဲ႔တဲ႔
စကားတစ္ခြန္း ရွိတယ္။ “ဗမာေတြ စိတ္ဓာတ္က မဟုတ္တဲ႔ေနရာေတြ သြားေတာ္ေနတာ။ တကယ္႔ေနရာေတြက်ေတာ႔
အသံုးမက်ဘူး။ ဗမာျပည္ ျပန္လည္ထူေထာင္ေရး လုပ္တဲ႔ေနရာမွာလည္း အသံုးမက်ခ်င္ဘူး။ ဗမာ ဗမာခ်င္း
ခ်ဖုိ႔ဘဲ လုပ္ခ်င္ၾကတယ္” တဲ႔။ ဒါေပမယ္႔ ဗမာတိုင္းကိုေတာ႔ ဆိုလိုတဲ႔ သေဘာမဟုတ္ပါ။ျဖစ္တာကို
မီးေမာင္းထိုးျပတာသာ ျဖစ္ပါတယ္။
ေနာက္အက်င္႔တစ္ခုက ႏိုင္ငံျခားသားေတြ႔ရင္
လက္ျပခ်င္တဲ႔အက်င္႔။ သူတို႔ ကို ကိုယ္ကလက္ျပႏႈတ္ဆက္ရေအာင္ သူတို႔က ဘယ္ေလာက္ျမင္႔ျမတ္ေနလို႔လဲ။
က်ြန္ေတာ္တို႔လည္း ႏိုင္ငံျခားသြားရင္ foreigner ပါဘဲ။ ဒါေပမယ္႔ အဲဒီလိုသြားရင္ သူတို႔လည္းကိုယ္႔ကို
ပံုမွန္ဆက္ဆံတယ္။ ကုိယ္ကလဲ ပံုမွန္ဆက္ဆံတယ္။ ဒါဆိုရင္ျပီးျပီေပါ႕။ ကူညီစရာရွိရင္ ကူညီတာ
အလြန္ေကာင္းတဲ႔ စိတ္ဓာတ္ပါ။ အဲဒီီစိတ္ဓာတ္ကေတာ႔ တျခားဘယ္ႏိုင္ငံနဲ႔ ယွဥ္ယွဥ္ ေကာင္းေကာင္းၾကီးယွဥ္ႏိုင္တယ္လို႔
က်ြန္ေတာ္ ေျပာဝံ႕တယ္။
ေနာက္တခ်က္က တာဝန္ယူမႈ အပိုင္း။ အဲဒီအပိုင္းမွာလည္း
က်ြန္ေတာ္တို႔ လူမ်ိဳးေတြ အလြန္ခ်ိဳ႕တဲ႔တယ္လို႔ ထင္တယ္။ အမိႈက္လဲ အတူတူပဲ။ ကိုယ္စားျပီးရင္
က်န္တဲ႔အမိႈက္ကို ျပီးျပီးေရာ။ ေတြ႕တဲ႔ေနရာမွာ ပစ္တယ္။ ကိုယ္႔အမိႈက္ကို တာဝန္မယူဘူး။
ကုိယ္႔ဘာသာကိုယ္သာ တာဝန္ယူရင္ အျခားလူေတြလဲ မပင္ပန္းေတာ႔ဘူး။ ျမိဳ႕ေတာ္စည္ပင္သာယာေရးေကာ္မတီလည္း
အလုပ္မရႈပ္ေတာ႔ဘူး။ တျခားဟာ မၾကည္႔ပါနဲ႔။ က်ြန္ေတာ္ေန႔စဥ္ၾကက္ေတာင္သြားရိုက္ေနတဲ႔ ကလပ္မွာေတာင္
ဘာေတြ႔ရလဲဆုိေတာ႔ ၾကက္ေတာင္ရိုက္ျပီးရင္ က်န္တဲ႔သူက မီးပိတ္၊ေသာ႔ခတ္ရတယ္။ အဲဒီ အလုပ္ေလာက္ကို
မလုပ္ခ်င္ၾကဘူး။ သူတို႔တာဝန္ယူျပီး တခုခုျဖစ္မွာ ေၾကာက္လို႔လားမသိဘူး။ ေနာက္တခ်က္က
မီးပ်က္ရင္ မီးစက္ႏႈိးျပီး ၾကက္ေတာင္ရိုက္ရတာ။ ကိုယ္တိုင္ႏိႈးဖို႔ မလိုပါဘူး။ ေဘးနားအိမ္က
လာႏိႈးေပးတာ။ပိတ္ရင္ေတာ႔ ကုိယ္႔ဘာသာပိတ္ေပါ႕။ ပိတ္ရင္လည္း ခလုတ္ကေလးကို ေအာက္ခ်လိုက္ရင္
ပိတ္သြားတာ။ ဆီေဂါက္ေတာင္ မပိတ္ၾကဘူး။ ဒါေတာင္မွ တခ်ိဳ႕အသင္းသားမ်ားက တာဝန္ယူရမွာစိုးလုိ႕
ပိတ္ပံု ပိတ္နည္း လာမၾကည္႔ၾကဘူး။ မပိတ္တတ္ဘူးဆိုျပီး “ဘူးတစ္လံုးေဆာင္ အိုေတာင္မဆင္းရဲ”
ဆိုတဲ႔ စကားပံုလိုပဲ ဘူးခံျငင္းေနတာ။ “မီးစက္ပိတ္မွာလား။” “မပိတ္တတ္ဘူး။” “တံခါးပိတ္မွာလား။”
“ မပိတ္ဘူး။” “ဘူး” ဆိုတဲ႔ စကားလံုးသံုးေနရတာကို
လည္း မရွက္တတ္ေတာ႔ဘူး။ ကိုယ္မသိ၊မတတ္ရင္ သိေအာင္လုပ္ရမယ္ဆိုတဲ႔ အယူအဆလည္း မရွိဘူး။
စာေရးသူကိုယ္တိုင္လည္း ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ႔ တာဝန္မယူခ်င္ဘူး။ “ဘူး” ဆိုရင္ ျပီးသြားလိမ္႔မယ္
ထင္ခဲ႔တာ။ ဒါေပမယ္႔ ဆရာဝန္ျဖစ္ကာစက စလို႔ အဲဒီအက်င္႔နဲ႔ ဘယ္လိုမွ ေရွ႕ဆက္လို႔ မျဖစ္ေတာ႕
ဘူးဆိုတာ သိလာတယ္။ ကိုယ္က ဘာမွ မသိရင္ လူနာကို ဘယ္လိုၾကည္႔မလဲ။ “က်ြန္ေတာ္ မလုပ္တတ္ပါဘူး၊
မၾကည္႔တတ္ပါဘူး”ဆိုတာနဲ႔ ကိစၥရပ္ေတြက ျပီးသြားမွာ မဟုတ္ဘူး။ ေနာက္ဆံုးကုန္ကုန္ေျပာရရင္
ကိုယ္က မတတ္လို႔ တတ္ႏိုင္တဲ႔ဆရာဝန္ဆီလႊဲမယ္ဆိုရင္ေတာင္မွ ဘယ္သူ႔ဆီလႊဲရမွန္းမသိရင္ မခက္ေပဘူးလား။
တကယ္ေတာ႔ ဆရာဝန္ေတြ ဆိုတာက ပိုတာဝန္ၾကီးသလို ပိုတာဝန္ယူရဲရမွာပါ။ ကိုယ္႔ဆီ ဗိုက္နာလို႔
ေရာက္လာရင္ေတာင္ ရိုးရိုးနာတာလား၊ အေရးေပၚကိစၥေၾကာင္႔ နာတာလား မသိဘဲနဲ႕ လူနာရဲ႕အသက္ကို
ဘယ္လိုကယ္မလဲ။ ကိစၥမရွိပါဘူး။ လာသမွ်လူနာကို ကိုယ္႔အထက္က ဝါရင္႕ ဆရာၾကီးဆီပဲ လႊဲမွာေပါ႔ဆိုရင္
ေဆးပညာကို ၆ႏွစ္လံုးလံုး သင္ယူထားတာ ဘာအတြက္လဲလို႔ ျပန္ေမးရမလို ျဖစ္ေနျပီ။ ဆိုလိုခ်င္တာက
ဘယ္သူမွ သိေန၊တတ္ေနသူမဟုတ္ဘူး။ သင္ယူရမယ္။ ဘာ႕ေၾကာင္႔ သင္ယူရမလဲဆိုေတာ႔ ကိုယ္႔တာဝန္ကိုယ္ေက်ဖို႔
သင္ယူရမယ္။ အခုမွ မသိလို႔၊ မတတ္လို႔ သင္ယူမယ္ ဆိုရင္လည္း ေနာက္က်တယ္လို႔ က်ြန္ေတာ္ေတာ႔
မထင္ဘူး။ တတ္ေျမာက္ဖို႔သာ အဓိကပါ။ အဲဒီေတာ႔ တာဝန္ေက်ဖို႔၊ တာဝန္ယူရဲဖို႔ ဆုိတဲ႔ စိတ္ဓာတ္ကေလးသာ
အေျခခံရွိသြားရင္ က်န္တဲ႔ကိစၥေတြက အလိုလို အဆင္ေျပသြားမွာပါ။ ဘယ္သူေတြ မေကာင္းလို႔
ဒီလိုျဖစ္ရတယ္ဆိုတာထက္ ငါတို႔စိတ္ဓာတ္ေတြကို ျပင္ၾကမယ္။ ငါတို႔ အေကာင္းဆံုးလုပ္ၾကမယ္
ဆိုရင္ အသိစိတ္ေလးနဲ႔ လုပ္လိုက္ရင္ ဘယ္သူ႔ဘယ္သူမွ မ်က္ႏွာငံု႕မေနရပဲ အားလံုးလိုခ်င္တဲဲ႕
ပန္းတိုင္ကို ေရာက္ရွိႏိုင္မွာ ေသခ်ာပါတယ္။
ေဒါက္တာ ေအးမင္းထူး
(Health Digest:
28.3.12)