စကၤာပူမွာ ေဆးစစ္ျခင္း (ဒုတိယပိုင္း)

စကၤာပူမွာေဆးစစ္ျခင္း(ပထမပိုင္း)မွာ ရက္ဖဲလ္ ေဆးရံုက အုပ္ခ်ဳပ္မႈ ဒါ႐ိုက္တာ မစၥစ္ ဆူလိယီ နဲ႔ စကားေျပာခဲ့တဲ့အေၾကာင္း ေရးခဲ့ပါတယ္။ အားသာခ်က္၊ အားနည္းခ်က္သာမက သူတို႔ေဆးရံုေတြ႐ဲ့ အလားအလာကို ေဆြးေႏြးခဲ့ပါတယ္။ မစၥစ္ဆူက ဒီစကားၾကားေတာ့ အေတာ္ဘဝင္က်သြားတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ႏိုင္ငံေ႐း စီးပြားေ႐းအေၾကာင္းေရာက္သြားျပန္တယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ သံုးႏွစ္ေလာက္က ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ သူတို႔ဆီမွာ မိန္႔ခြန္းလာေျပာဖူးပါတယ္တဲ့။ လူႏွစ္ရာေလာက္ကို မိန္႔ခြန္းေျပာတာ။ သူက ေ႐ွ႕ဆံုးတန္းက မ်က္ေတာင္တခ်က္ မခပ္ဘဲ နားေထာင္ခဲ့တဲ့အေၾကာင္း ဂုဏ္ယူဝင့္ႂကြားစြာ ျပန္ ေျပာျပတယ္။

ရက္ဖဲလ္ေဆးရံုကအျပန္မွာ ေဒါက္တာ ထိန္က ေန႔လည္စာလိုက္ေကၽြးပါတယ္။ ညေနပိုင္းမွာ ေဒါက္တာဇင္က ေစ်းဝယ္ဖို႔ လိုက္ပို႔ေပးပါတယ္။ေနာက္ရက္ေတြမွာ စကၤာပူေဆးရံုေတြကို အစဥ္တိုင္း သြားေရာက္ခဲ့တယ္။ ဒီတခါက်ေတာ့္ေဘးမွာ ေဒါက္တာဇင္ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ အန္ဒရီရာ(Andrea)ပါလာတယ္။ အန္ဒရီရာက အသက္(၂၅)ဝန္းက်င္ အင္ဒိုနီးရွားလူမ်ိဳးတေယာက္ပါ။ က်ေတာ္ကေတာ့ သူ႔ကို အန္ဒရီလို႔ပဲ ေခၚတယ္။ အန္ဒရီက ulink မွာ လုပ္တာ (၅)ႏွစ္ေက်ာ္ ရွိၿပီ။

စကၤာပူမွာ ဖန္ႁပြန္ သေႏၶသားနဲ႔ပက္သတ္ရင္ နာမည္ႀကီးသြန္မဆင္ေဆးရံု(thomson hospital)ရွိပါတယ္။ ေဆးရံုေ႐ာကိေတာ့ ဝန္ထမ္းေတြက လာၾကဳိၾကပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သေႏၶသားဆိုင္ရာ ပါေမာကၡ Dr. Balaji Prasath နဲ႔ ဆံုေပးတယ္။ ေဒါက္တာ ဘလာဂ်ီ ပရာဆက္က အိနိၵယလူမ်ိဴးျဖစ္ပါတယ္။ အိနိၵယနာမည္ေတြမွာ ေရွ႕က Balaji ဆိုတာမိသားစု(မ်ိဳးႏြယ္စု)နာမည္ကို ေခၚတာ။ Prasathကေတာ့ သူ႔ရဲ႕နာမည္။ အိႏၵိယနဲ႔ အေနာကိႏိုင္ငံ နာမည္ေပးတာခ်င္းမတူၾကဘူး။ အေနာက္ႏိုင္ငံေတြက မိသားစုနာမည္(family name)ကို ေနာက္မွာသာ ထားတယ္။ အိႏၵိယလူမ်ိဳးေတြက ေရွ႕မွာထားေလ့ရွိတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ နာမည္ကို ေခၚမယ္ဆိုရင္ ေဒါက္တာ ပရာဆက္ေပါ့။

ေဒါက္တာ ပရာဆက္က ဖန္ႁပြန္သေႏၶသားနဲ႔ ပက္သတ္ၿပီး သိလိုသမွ်ကို ရွင္းျပပါတယ္။ သူတို႔ဆီမွာ ဖန္ႁပြန္သေႏၶသားလုပ္ရင္ ေအာင္ျမင္မႈ ရာခိုင္နႈန္း ဘယ္ေလာက္ရွိလဲ ေျပာျပတယ္။ ဖန္ႁပြန္သေႏၶသား(IVF)သေဘာ က အသက္ႀကီးေလ ရႏိုင္ေခ်နည္းေလပါ။

• အသက္ ၃၄ ေအာက္မွာ ၄၀ % 

• အသက္ ၃၅-၃၇ ႀကားမွာ ၃၁ %

• အသက္ ၃၈-၄၀ အတြင္း ၂၁ %

• အသက္ ၄၁-၄၂ အတြင္း ၁၁ %

• အသက္ ၄၃ နဲ႔ အထက္မွာ ၅ %

စသည္ျဖင့္ မတူညီၾကဘူး။ ေယဘုယ်အားျဖင့္ အသက္ႀကီးလာတာနဲ႕ ကေလး ႐နိုင္ေခ် နည္းသြားတယ္။  ဒါ့ေၾကာင့္ ကေလးယူမယ္စိတ္ကူးရင္ အသက္(၃၅)မတိုင္ခင္ ႀကိဳးစားတာ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ပါတယ္။ 

ေနာက္ၿပီး ကုန္က်စရိတ္လည္း တြက္ျပတယ္။ ကုန္က်စရိတ္က အၿပီးအစီး ျမန္မာေငြ သိန္း(၁၀၀)ေက်ာ္ေလာက္ ရွိတယ္။ သို႔ေသာ္ စကၤာပူဥပေဒအရ ကေလးရဲ႕ က်ား၊မ ကို မိဘက ေရြးခ်ယ္ပိုင္ခြင့္မရွိပါဘူး။ သို႔ေသာ္ ဖန္ႁပြန္သေႏၶသားေအာင္ျမင္မႈကေတာ့ တျခားအာဆီယံႏိုင္ငံေတြထဲမွာ အေကာငိးဆံုးျဖစ္တယ္။ သူနဲ႔စကားေျပာေနတုန္းမွာဘဲအခန္းထဲကို ေဆးရံုရဲ႕ ဒါ႐ိုက္တာ အဖြဲ႕ဝင္ မစၥစ္ ေအးရစ္ ေအဗရာဟင္ ေရာက္လာၿပီး သူ႔ကိုယ္သူ မိတ္ဆက္တယ္။မစၥစ္ ေအးရစ္က အသက္(၄၀)ဝန္းက်င္ စကၤာပူႏိုင္ငံသူ။ ေဘးမွာ အိတ္ဇက္ကတစ္ ဂတ္စ္တီနီ လည္းပါလာတယ္။

သူတို႔ေရာက္လာေတာ့ ေဆးပညာကေန ကိုယ္ေရးကိုယ္တာကိစၥေတြ ေရာက္သြားပါေတာ့တယ္။

တခါက်ေတာ့ က်ေတာ္က ေဒါက္တာ ပရာဆက္ ကိုေမးၾကည့္တယ္။

"ဆရာက ေဒလီကဆိုေတာ့ ဆရာ့တိုင္းျပည္ကို သတိမရဘူးလား"

"ငါက ေဒလီဆိုေပမယ့္ ေဒလီနားက ရြာကပါ"

"က်ေတာ္လည္း ေဒလီေရာက္ဖူးတယ္။ အဲဒီက ျပန္လာကတည္းက "စီ" သံုးလံုးကို ေၾကာက္သြားေတာ့တာပဲ"

အဲေတာ့ မစၥစ္ ေအးရစ္က" စီသံုးလံုးက ဘာလဲ"လို႔ ဝင္ေမးတယ္။ က်ေတာ္က သု႔ကိုၾကည့္ရင္း လက္ခ်ဳ္းျပလိုက္တယ္။ 

"ပထမ စီက chicken(ၾကက္သား)၊ ဒုတိယ စီက car(ကား)၊ တတိယစီက curry powder(မဆလာပါတဲ့ဟင္း)၊ အိႏၵိယက ျပန္ကတည္းက အဲဒီသံုးခုစလံုး လက္လန္သြားတာ အခုခ်ိန္ထိပဲ"

မစၥစ္ေအးရစ္က ဒီစကားၾကားေတာ့ အေတာ္မသတ္ႏိုင္ေအာင္ ရယ္ပါေတာ့တယ္။

"မင္းက ေျပာတတ္လိုက္တာ၊ ဒါဆို ငါတို႔ဆီ ေရာက္ရင္လည္း five C(စီငါးလံုး) သိမွ ရမယ္၊မင္းမၾကားဖူးေသးဘူးထင္တယ္"

"ဟင့္အင္း မၾကားဖူးဘူး"

"အဲဒါဆ္ိုေသခ်ာလိုက္မွတ္၊ ပထမစီက cash, ဒုတိယစီက Car , တတိယစီက credit card, စတုတၳစီက condo, ေနာက္ဆံုးစီကေတာ့ country club membership တဲ့။ မင္း ဒီမွာေနရင္ အဲဒီငါးခုရွိမွ လူရာဝင္တာ"

ေဒါက္တာ ပရာဆက္ က ေခါင္းကုတ္ရင္း "ဟုတ္လား ငါေတာင္မၾကားဖူးဘူး"လို႔ ဝင္ေျပာတယ္။ ေအးရစ္ က ေခါင္းကို အသာညိတ္ျပရင္း "ဟုတ္တယ္။ တကယ္ ရွိတယ္ေလ၊ ႐ုပ္ဝတၱဳပိုင္ဆိုင္မႈကို အေလးထားၾကလို႔ ဒီလိုပဲဟာသအေနနဲ႔ေျပာၾကတာပဲ"

အဲေတာ့မွ က်ေတာ္လည္း သူတို႔ဆီက စီငါးလံုးကို ၾကားဖူးေတာ့တယ္။ စကားေျပာရင္း ေတာ္ေတာ္ရင္းႏွီးသြားၾကပါတယ္။ အဲဒီရင္းႏွီးမႈေၾကာင့္ပဲ ထင္တယ္။ က်ေတာ္ျပန္ၿပီး မၾကာခင္ ေဖေဖာ္ဝါရီထဲမွာ ေခ်ာကလက္နဲ႔ လက္ေဆာင္ပစၥည္းတခ်ိဳ႕ကို မစၥစ္ ေအးရစ္က လွမ္းပို႔ေပးခဲ့ပါတယ္။ (သူတို႔ဆီမွာ ခင္ရင္ ေခ်ာကလက္ပို႔တဲ့ အေလ့အထရွိတယ္)

သူတို႔နဲ႔ စကားေျပာတာ တနာရီေလာက္ၾကာမယ္ ထင္ပါတယ္။ သူ႔ဖက္ ကို႔္ယ္ဖက္ အျပန္အလွန္ အင္တာဗ်ဴးတာေတြလည္းပါတယ္။ေဒါက္တာ ဘလာဂ်ီကလည္း ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ အေျခအေနကို ေမးတယ္။ က်ေတာ္ကလည္းသိသမွ် ျပန္ေျပာခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေဒါက္တာ ဘလာဂ်ီက ဖန္ႁပြန္သေႏၶသားလုပ္တဲ့ေနရာေတြကို လိုက္ျပေပးတယ္။ ဓာတ္ခြဲခန္းေတြ၊  မ်ိဳးဥ သိုေလွာင္တဲ့ထိ အေသးစိတ္ လိုက္ျပတယ္။ မ်ိဳးဥသိုေလွာင္တာက ေပါင္းအိုးလိုထဲမွာထည့္ရတာ။ ဒါေတြျမင္ေတာ့ က်ေတာ္လည္း မေနႏိုင္မထိုင္ႏိုင္ လွမ္းစလိုက္မိေသးတယ္။

"ဇာတ္ကားေတြထဲကလို ကလုန္းေတြ ထြက္လာရင္ ဒုကၡဘဲေနာ္"

"ေအးကြ၊ ငါလည္း အဲလိုေတြးဖူးတယ္၊လန္႔စရာႀကီး"လို႔ ရယ္ရယ္ေမာေမာေျပာတယ္။ 

တကယ္ေတာ့ ေဒါက္တာ ပရာဆက္က နႈတ္ခမ္းေမြးကားကား ေပ်ာ္တတ္ေနာက္တတ္သူပါ။  အင္ဒရီေျပာလို႔ သိတာက ကင္ဆာေၾကာင့္ မ်ိဳးဥအိမ္ျဖတ္ထုတ္ထားတဲ့ လူနာဆီက မ်ိဳးဥယူၿပီး သေႏၶသားေအးခဲေစတဲ့နည္းနဲ႔ ကေလးရေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေပးႏိုင္ခဲ့တာ သူက ကမာၻေပၚမွာ ပထမဆံုးဆရာဝန္လို႔သိရတယ္။ စကၤာပူမွာ laser assisted hatching နည္းသံုးၿပီးအရင္ဆံုး ေအာင္ျမင္ခဲ့တဲ့ ဆရာဝန္ကလည္း သူပဲတဲ့။ အသက္ကေတာ့ (၅၀)ဝန္းက်င္သာ ရွိဦးမယ္။ 

ေနာက္ေတာ့ ေဆးရံုဒါ႐ိုက္တာ ေဒါက္တာ loh seong feei နဲ႔ ထပ္မံမိတ္ဆက္ေပးတယ္။ ေတြ႕ေတြ႕ခ်င္း ေဒါက္တာloh seong feei ျမန္မာလူနာေတြနဲ႔ ပက္သတ္ၿပီး လိုအပ္သမွ် ကူညီေဆာင္ရြက္ေပးမယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ မစၥစ္ေအးရစ္က အျပန္မွာ သူပိုင္တဲ့ ေဆးရံုေတြကို ခြဲခန္းထဲထိ လိုက္ပို႔ေပးတယ္။ အျပန္မွာေတာ့ ေဆးရံုက က်ေတာ္နဲ႔ အန္ဒရီအတြက္ လက္ေဆာင္ပစၥည္းတခ်ဳ္႕ေပးပါတယ္။ 

ေနာက္ရက္ေတြမွာ Mount Elizabeth novena, Mount Elizabeth orchard, glenealges, mount alvernia စတဲ့ေဆးရံုေတြသာမက lasik surgery လုပ္တဲ့ ေဆးရံုေတြက္ု ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ က်ေတာ့္အက်င့္က ေရာကိတဲ့ေနရာ အင္တာဗ်ဴးတတ္တာ။ SOG က အိုဂ်ီအထူးကု ေဒါက္တာ လီကင္ဝိန္း ဆိုရင္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္မွာ အဂၤလိပ္စာ သင္ဖူးတယ္လို႔ဆိုပါတယ္။ ဓာတ္ပံုတခ်ဳိ႔ ထုတ္ျပတယ္။ သူ႔ဓာတ္ပံုၾကည့္ရင္း ႏွစ္ (၅၀)ေက်ာ္အတြင္း အေရွ႕ေတာင္အာရွရဲ႕ အေကာငိးဆံုးတကၠသိုလ္အဆင့္ကေန လက္ရွိအေျခေနထိ က်ဆင္းသြားတာ ဘာ့ေၾကာင့္ဆိုတာ ေဝခြဲရခက္ေနခဲ့တယ္။ေနာက္ႏွလံုးအထူးကုဆရာဝန္ကလည္း ရန္ကုန္မွာ စာသင္ဖူးတယ္လို႔ ျပန္ေျပာျပတယ္။ သူကပဲ ဗားမားကေန ဘယ္လိုလုပ္ ျမန္မာျဖစ္သြားလည္း ေမးလို႔ ေျဖခဲ့ရေသးတယ္။ စကၤာပူးရီးယန္းေတြ ျမန္မာကိုသိေနပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ သိပံုခ်င္းေတာ့ ကြာျခားလိမ့္မယ္ ထင္တယ္။ 

ဒီတေခါက္သြားျဖစ္တာ စကၤာပူေဆးရံုေတြရဲ႕ ဖိတ္ၾကားခ်က္မို႔ အထူူးဂ႐ုစိုက္ၾကတယ္။ေဆးရံုေတြရဲ႕ တိုးတက္ေျပာင္းလဲမႈၾကည့္ၿပီး အားက်ေပမယ့္ စိတ္ဓာတ္မက်ခဲ့ပါ။ အေျခခံ အေဆက္အအံု၊လုပ္ႏိုင္စြမ္းနဲ႔ စက္ပစၥည္းမွာ သူတို႔က သာေပမယ့္ ျမန္မာဆရာဝန္ေတြလည္း မညံ့ၾကပါ။ သူတို႔ကိုယ္တိုင္ ဒီအခ်က္ကို လက္ခံထားတာ ေတြ႕ရတယ္။ တခ်ဳ႕ိ ထိပ္ပိုင္းရာထူးေတြထိ ပိုင္ဆိုင္ထားတယ္။ အားတက္စရာက လူ႔စြမ္းအားအရင္းအျမစ္။ ဟိုမွာလုပ္ေနတဲ့ ျမန္မာသူနာျပဳ ဆရာမေတြနဲ႔ ေတြ႕ဆံုခဲ့ပါေသးတယ္။ သူတို႔လည္း ျဖစိႏိုင္ရင္ ျပန္လာခ်င္ေနၿပီ။ တခ်ိဳ႕လည္း ျပန္လာမယ္ ေျပာတယ္။ က်န္းမာေရးအဆင့္အတန္း အလားအလာကို သံုးသပ္ရရင္ အေကာင္းဖက္ကသာ ျမင္တယ္။ ေသခ်ာတာေတာ့ စကၤာပူေဆးရံုေတြကို ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြ ပိုသြားႏိုင္စရာရွိတယ္။သြားရင္ အဆင္ေျပဖု႔ိလည္းလိုတယ္လို႔ ယူဆပါတယ္။ 

စကၤာပူကိုေဆးသြားကုရင္ ဘာလုပ္သင့္လဲ

(၁) မိမိႏွစ္သက္ရာ ကုမၸဏီတခုခုကို ႀကိဳတင္ဆက္သြယ္ပါ။  ေဟာ္တယ္၊ ေလယာဥ္လက္မွတ္၊ဟိုေရာက္ရင္ အပို႔၊အႀကိဳ စီစဥ္ခိုင္းပါ။ ( ulink နဲ႔ ဆက္သြယ္တာေတာ့ အဆင္ေျပတယ္)

(၂) မန္းေလးက ဆိုရင္ ေလယာဥ္နဲ႔ တိုက္႐ိုက္သြားပါ။ ဟိုေရာက္ရင္ ခ်ိတ္ထားတဲ့ ကုမၸဏီကို လာႀကိဳခိုင္းပါ။အစစ သူတို႔ကို စီစဥ္ခိုင္းပါ။

(၃) အေရးႀကီးတဲ့အခ်က္က မိမိႏွစ္သက္ရာ ေဆးရံုတခုခုကို ဘိုကင္ လုပ္ခိုင္းထားသင့္တယ္။ ဒါမွအခ်ိန္ကုန္ သက္သာမယ္။ သိသေလာက္ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြက Mount Elizabeth နဲ႔ raffles ေဆးရံုေတြမွာ စစ္ေလ့ရွိတယ္။ သူတို႔ဆီမွာ ႏွလံုးနဲ႔ ကင္ဆာ ကုတဲ့သူမ်ားတယ္။ ဖန္ႁပြန္သေႏၶသားလုပ္မယ္ဆ္ု thomson ရွိမယ္။ အေရျပားနဲ႔ ပက္သတ္ရင္ေတာ့ စကၤာပူက သိပ္မစြံလွပါ။ ေပၚလစီအရ မ်က္ႏွာျပဳျပင္တာကို ထိန္းခ်ဳပ္ထားလို႔ သိရတယ္။ 

(၄) ေဆးကုသစရိတ္ အနည္းငယ္ႀကီးပါတယ္။ တတ္ႏိုင္ရင္ေတာ့လည္း ေကာင္းပါတယ္။ အေရးႀကီးတာက ကိုယ္ျပမယ့္ေဆးရံုနဲ႔ ကိုယ္ကုေပးမယ့္ ဆရာဝန္ကို ေရြးခ်ယ္တတ္ဖို႔ပဲ။ ဒါလည္း ကုမၸဏီေတြကို စီစဥ္ခိုင္းလို႔ ရပါတယ္။စကၤာပူေဆးရံု၊ ဆရာဝန္ေတြနဲ႔ ပက္သတ္လို႔ တိုင္ပင္ခ်င္တာ၊ သိခ်င္တာရွိရင္ 09792888622 ကို အခမဲ့လွမ္းေမးလို႔ရပါတယ္။ 

လက္ရွိ ေခတ္ရဲ႕ ေျပာင္းလဲလာတဲ့ အေနထားအရ ႏိုင္ငံျခားတိုင္းျပည္ေတြကို သြားေရာက္မႈ ေလွ်ာ့ပါးသြားမယ္လို႔မထင္မိပါ။ ကန္႔သတ္လို႔လည္း မရႏိုင္ပါ။ လုပ္စရာတခုက ကိုယ့္က်န္းမာေရးအဆင့္အတန္းကို ျမႇင့္တင္ဖို႔သာ ျဖစ္ေနပါတယ္။ တခ်ိန္ခ်ိန္မွာေတာ့ သူတို႔ဆရာဝန္ေတြ ကိုယ့္ဆီ တဖန္ျပန္လာၿပီး ေလ့လာဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ေနမိပါတယ္။

ေဒါက္တာ ေအးမင္းထူး

၂၁.၁.၁၇