စကၤာပူမွာ ေဆးစစ္ျခင္း(ပထမပိုင္း)

နိုင္ငံျခားမွာ ေဆးကုတာ၊ ေဆးစစ္တာက ျမန္မာနိုင္ငံမွာ အေတာ္ေခတ္စားလာပါၿပီ။ ကေန႔ေခတ္ ေငြေႀကးတတ္နိုင္သူအမ်ားစုဟာ နိုင္ငံျခားမွာသာ သြားေရာက္ကုသႀကေတာ့တယ္။ အထူးသျဖင့္ အိမ္နီးခ်င္းနိုင္ငံေတြျဖစ္တဲ့ ထုိင္းနဲ႔စကၤာပူဟာ ျမန္မာေတြ သြားေရာက္ကုသတဲ့ တိုင္းျပည္ေတြ ျဖစ္ၾကတယ္။ ေဆးကုသသူေတြကို ေလ့လာၾကည့္ရင္နွစ္မ်ိဳး၊ႏွစ္စားေတြ႕ရတယ္။ အလယ္လတ္တန္းစားလူမ်ားစုဟာ ထုိင္းနိုင္ငံ ဘန္ေကာက္မွာ သြားေရာက္ကုသေလ့ရွိတယ္။ ဘာ့ေၾကာင့္လည္းဆိုေတာ့ ခရီးအကြာအေဝးတိုၿပီး ေငြးကုန္ေၾကးက် သက္သာလို႔ျဖစ္ပါတယ္။ 

ယဥ္ေက်းမႈအရ ဘန္ေကာက္ဟာ ျမန္မာနဲ႔ ပိုမိုနီးစပ္တယ္။ သို႔ေသာ္  ေငြေႀကးတတ္ႏိုင္သူ အမ်ားစုကေတာ့ စကၤာပူမွာပဲ ကုသႀကပါတယ္။ စကၤာပူရဲ႕ က်န္းမာေရးအဆင့္အတန္းက အေရွ႕ေတာင္အာရွမွာ ပိုျမင့္မားလို႔ျဖစ္ပါတယ္။

စကၤာပူဟာ စီးပြားေရးအင္အားအေကာင္းဆံုး အာရွက်ားေလးေကာင္မွာပါတဲ့ ႏိုင္ငံတႏိုင္ငံျဖစ္ပါတယ္။ ၁၈၁၉ ခုႏွစ္မွာ ကိုလိုနီလက္ေအာက္ခံ ကၽြန္းစုအျဖစ္ sir stamford raffles က စတင္သတ္မွတ္ခဲ့ပါတယ္။ သို႔ေသာ္ အခ်ဳပ္အျခာပိုင္ႏိုင္ငံအျဖစ္ ၁၉၆၅ ခုႏွစ္မွာ မေလးရွားကေန ခြဲထြက္ထူေထာင္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က အေ႐ွ႕ေတာင္အာရွမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံက စီးပြားေရးအရေကာ ပညာေရးအရေရာ ထိပ္တန္းႏိုင္ငံတခုျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ စကၤာပူက လက္ရွိအထူးကု ဆရာဝန္ႀကီးေတြေတာင္ ငယ္စဥ္က ရန္ကုန္တကၠသိုလ္မွာ စာသင္ခဲ့ဖူးတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ေတြ႕ေတာ့ ေျပာျပခဲ့ၾကေသးတယ္။ သို႔ေသာ္ အခ်ိန္က အရာအားလံုးကို ျပည္ဖံုးကားခ်ၿပီး တိုက္စားခဲ့ပါျပီ။ ဒီေန႔ဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ စီးပြားေရး၊ပညာေရး၊ က်န္းမာေရးကအစ အဖက္ဖက္ သာလြန္ေနတဲ့ စကၤာပူႏိုင္ငံမွာ ျမန္မာေတြ သြားေရာက္ကုသၾကတဲ့ေခတ္ ေရာက္လို႔လာပါၿပီ။

စကၤာပူမွာ နာမည္ႀကီးေဆးရံုေတြ အမ်ားအျပားရွိေနတယ္။ Raffles, Mount Elizabeth novena, Mount Elizabeth orchard, glenealges, parkway east, mount alvernia, thomson စတာေတြျဖစ္တယ္။ ဒီထဲမွာ thomson ေဆးရံုဟာ အမ်ိဳးသမီးနဲ႔ ကေလးအထူးကုဌာနျဖစ္ပါတယ္။ IVF လို ဖန္ႁပြန္သေႏၶသားကို သြန္မဆင္ေဆးရံုမွာသာ ျပဳလုပ္ၾကတယ္။ ဒီထဲမွာမွ ရက္ဖဲလ္ ေဆးရံုကို ေဆးစစ္ဖို႔ ေရြးခ်ယ္ခဲ့တယ္။ ေဆးစစ္တဲ့အခါ သြားေရးလာေရးနဲ႔ လူႀကိဳဖို႔ ulink ကုမၸဏီကို ဖုန္းဆက္ရတယ္။ ulinkဟာ ေဆးကုမၸဏီမဟုတ္ဘူး။ စကၤာပူေဆးရံုေတြနဲ႔ ခ်ိတ္ဆက္ထားတဲ့ ကုမၸဏီႀကီးတခုျဖစ္တယ္။ ေလယာဥ္လက္မွတ္အစ၊ အပို႔အႀကိဳအထိ သူတို႔အားလံုး လုပ္ေပးတယ္။ ဟိိုေရာက္ရင္ လူႀကိဳတာကအစ ေဆးရံုေရာက္တဲ့ထိ လိုေလေသးမရွိ ကူညီေပးမယ္လ္ု႔ အေၾကာင္းျပန္တယ္။

အခုခ်္န္မွာ မႏၲေလး- စကၤာပူ တိုက္႐ိုက္ေလေၾကာင္းလိုင္းေတြရွိေနပါၿပီ။ ျပည္ဝင္ခြင့္ ဗီဇာမလိုေတာ့တာမို႔ တပတ္ကို သံုးရက္ထိ ပံ်သန္းေပးတယ္။ က်ေတာ္က ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ တိုက္႐ိုက္ေလယာဥ္လက္မွတ္မရဘူး။ နည္းနည္းပိုပန္းသြားတယ္။ မန္းေလးကေန ရန္ကုန္ မနက္ဆင္း၊ညေနပိုင္း ရန္ကုန္ကေန စကၤာပူဆက္ထြက္ခဲ့တယ္။ စကၤာပူေရာက္ေတာ့ ေျပာထားတဲ့တိုင္း ulink က လာႀကိဳေပးတယ္။ အထုပ္အပိုးေတြ လာသယ္ၿပီး တည္းခိုမယ့္ york hotel ထိ လိုက္ပို႔ေပးတယ္။ york hotelက သြားေရးလာေရးအဆင္ေျပတယ္။ Elizabeth ေဆးရံုနဲ႔ နီးတယ္။ နာမည္ေက်ာ္orchard road(ေအာ္ခ်က္လမ္း) နဲ႔ ကပ္ရပ္ျဖစ္တာေၾကာင့္ ေစ်းဝယ္လို႔လည္း ေကာင္းတယ္။ ေဆးစစ္ရမယ့္ raffles ေဆးရံုနဲ႔လည္း မနီးမေဝးပါ။ 

သို႔ေသာ္ ၾကံဖန္တ္ုက္ဆ္ုင္ခ်င္ေတာ့ ေလယာဥ္ဆိုက္ခ်ိန္က ညကိုးနာရီ၊ ေဟာ္တယ္ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ည ၁၀:၃၀ မို႔အစားစားလို႔ မရေတာ့ပါ။ ေနာက္ရက္ေဆးစစ္မယ့္ ထဲမွာ ေသြးတြင္းအဆီစစ္တာပါေနတယ္။ ေသြးတြင္းအဆီကအစာငတ္ခံ(အနည္းဆံုး ၈-၁၂နာရီ) ၿပီးမွ စစ္ရတာမ်ိဳးပါ။ ဒါ့ေၾကာင့္ ဗိုက္ဆာေပမယ့္ မတတ္ႏိုင္။ အူကေတာ့ တၾကဳတ္ၾကဳတ္နဲ႔။

ေနာက္ေန႔မနကိေရာက္ေတာ့ raffles မွာေဆးစစ္ဖို႔ ulink က လာေခၚေပးတယ္။ အေဖာ္ရေစဖို႔  ေဒါက္တာ ဇင္မာႏိုင္ကိုလည္း ထည့္ေပးတယ္။ ေဒါက္တာဇင္နဲ႔က အခုမွ လူခ်င္းေတြ႕ဖူးတာ။ ေဆးစစ္မယ္ဆိုေတာ့ စိတ္နည္းနည္းလႈပ္ရွားလာတယ္။ ေဆးရံုေရာက္ေတာ့ စိုးရိမ္တာေတြ အနည္းငယ္ေပ်ာက္သြားပါၿပီ။  ေဆးနံ႔၊ပိုးသတ္ေဆးနံ႕လံုးဝမရဘဲ ေဟာ္တယ္လိုျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ပါ၊ေမးၾကည့္ေတာ့လည္း ေဟာ္တယ္ဆန္ဆန္တည္ေဆာက္ထားတယ္လို႔ ဝန္ခံတယ္။ ပိုအဆင္ေျပခ်င္ေတာ့ raffles မွာအလုပ္လုပ္တဲ့ ျမန္မာဆရာဝန္ ေဒါက္တာထိန္လင္းက လာေစာင့္ေပးေနပါတယ္။ အခုက်ေတာ့္ေဘးမွာ ျမန္မာလူမ်ိဳးဆရာဝန္ ႏွစ္ေယာက္ရွိေနခဲ့ပါျပီ။ တေယာက္က ulink က ေဒါက္တာဇင္၊ေနာက္တေယာက္က ရက္ဖဲလ္က ေဒါက္တာ ထိန္။(သူတို႔ဆီမွာ နာမည္အတိုေကာက္ကိုသာေခၚၾကတယ္။)

 ျမန္မာလူမ်ိဳးခ်င္းေတြ႕ေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း စကားေတြေဖာင္ဖြဲ႕ေျပာၾကတယ္။သူ႔အေၾကာင္း ကိုယ့္အေၾကာင္းမ်ိဳးစံုပါပဲ။ ေနာက္ေတာ့ ေဒါက္တာထိန္က ေဆးစစ္ရမယ့္ အထပ္ကို ေခၚသြားတယ္။ သူတို႔ဆီမွာ ေဆးမစစ္ခင္ အရင္နားရပါေသးတယ္။ ေဆးရံုမွာ ႏိုင္ငံအလိုက္ အနားယူတဲ့ အခန္းငယ္ေလးေတြရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္နားတဲ့အခန္းကyangon ဆိုတဲ့ နာမည္တပ္ထားတဲ့ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ အခန္းေလးပါ။ အဲဒီမွာ သံုးေယာက္သား ေအးေဆးအနားယူၿပီးစကားစျမည္ေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ ခဏေနေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က သတိတရနဲ႔ ကိုယ္တိုင္ေရးဝတၱဳ ျဖစ္တဲ့ "ေကာင္းကင္သစ္ကို ဖြင့္လွစ္ျခင္း"ကို လက္ေဆာင္အျဖစ္ေပးခဲ့ပါတယ္။ (မွတ္ခ်က္ -အဆိုပါဝတၱဳဟာ ထြက္ၿပီး မၾကာခင္မွာပဲ ႐ုပ္ရွင္အျဖစ္ ႐ိုက္ကူးအသက္သြင္းဖို႔ ကမ္းလွမ္းခံရတဲ့ စာအုပ္ျဖစ္ပါတယ္)

ကိုယ့္လူမ်ိဳး ဆရာဝန္ေတြခ်င္း အားပါးတရ စကားေျပာရေတာ့ စိုးရိမ္တာေတြက ကိုးဆယ္ရာခိုင္ႏႈန္းေလာက္ သက္သာသြားၿပီ။ နာရီဝက္ေလာက္ၾကာေတာ့ သူနာျပဳဆရာမေလးက ေသြးစစ္ဖို႔ လာအေၾကာင္းၾကားေပးတယ္။ ေသြးစစ္တဲ့အခန္းက က်ေတာ္အနားယူတဲ့ အခန္းနဲ႔ ႏွစ္ခန္းေက်ာ္သာျခားမယ္။ ဆရာထိန္လင္းက ေသြးစစ္တဲ့ မိန္းကေလးနဲ႔ က်ေတာ့္ကို အျပန္အလွန္ မိတ္ဆက္ေပး၊ ၿပီးေတာ့ ေသြးေဖာက္တယ္။ ေသြးေဖာက္ၿပီးတာနဲ႔ ဓာတ္မွန္နဲ႔အီးစီဂ်ီ႐ိုက္ၾကတယ္။ သူတို႔ႏိုင္ငံ full medical chekup တိုင္း မ်က္စိပါဝါစစ္ရတယ္။ က်ေတာ္စစ္တဲ့ package ကpremier package ပါ။ CT scan ေတြဘာေတြမပါေတာ့ အလယ္လတ္တန္းစားပဲဆိုပါေတာ့။ ေနာက္ေတာ့ ဆီးနဲ႔ ဝမ္းစစ္ဖို႔ ဗူးကေလးႏွစ္ဗူး ထုတ္ေပးတယ္။ က်ေတာ္က ဆီးစစ္ဖို႔ တစ္ ဗူးဘဲယူၿပီး ဝမ္းစစ္ဖ္ု႔ကို  ျငင္းခဲ့ပါတယ္။(ေဆးစစ္တဲ့ထဲမွာ ပါေပမယ့္ ကိုယ္မစစ္ခ်င္တာတခုက္ု ျငင္းခြင့္ရွိပါတယ္) 

ဆီးစစ္ၿပီးတာနဲ႔ ေဆးစစ္ေဆးမႈက ၿပီးပါၿပီ။ ဘာဆက္လုပ္ရမဦးမလဲေမးေတာ့ ဆရာထိန္လင္းက ရယ္တယ္။"အကုန္ၿပီးသြားၿပီဆရာရဲ႕။ ဆရာတို႔ စားဖို႔ပဲပဲက်န္ေတာ့တယ္"ဆိုၿပီး ေဆးစစ္တဲ့အခန္းနဲ႔ သံုးခန္းေက်ာ္ကို ေခၚသြားတယ္။ ဒီအခန္းက ဆရာဝန္နဲ႔ လူနာေတြကို အခမဲ့ ဘူေဖး ေကၽြးတဲ့အခန္းပါ။ (ဘူေဖးက က်ေတာ္သိပ္မႀက္ဳက္တဲ့စနစ္ထဲမွာပါတယ္) စားေနတဲ့ ဆရာဝန္အခ်္ဳ႕လည္း ေတြ႕တယ္။ အေနာက္တိုင္း ထံုးစံအတိုင္း ကိုယ့္ဘာသာယူၿပီးစားရံုပဲ။ ေကာ္ဖီေဖ်ာ္စက္၊အေအးစက္ အကုန္ခ်ေပးထားတယ္။ ကက္ပခ်ီႏို, လက္ေတး ကိုယ္ႀကိဳက္တာကို ခလုပ္ႏွိပ္ရံုပဲ။ က်ေတာ္ကေတာ့ ခါးလု႔ိ မေသာက္ဘူး။ 

လူနာေတြၾကည့္ဖ္ို႔ ကိုထိန္လင္းထြက္သြားေတာ့ ေဒါက္တာ ဇင္မာႏိုင္နဲ႔ စကားေျပာရင္း က်န္ခဲ့တယိ။ အဲဒီေတာ့မွစကားဆက္စပ္မိရင္း က်ေတာ္နဲ႔ တႏွစ္ထဲ အတူတူေအာင္မွန္း သိရေတာ့တယ္။ ေက်ာင္းခ်င္းေတာ့မတူၾကဘူး။သူက မေကြးဆင္း၊ က်ေတာ္က မန္းေလးေက်ာင္းထြက္၊ စကားေျပာရင္း စကၤာပူမွာ အလုပ္တဲ့ဆရာဝန္ေတြက္ု ခ်ီးက်ဴးစရာ တခု ေပၚလာတယ္။ ေရာဂါအမ်ားစုကို တီးမိေခါက္မိ အကုန္လံုးလိုက္ေျပာႏိုင္တယ္။ က်ေတာ္က ေရာဂါမ်ိဳးစံု ကုေနသူ၊ ေဆးပညာစိတ္ဝင္စားသူျဖစ္တဲ့အျပင္ စာေတြလည္း ေရးတဲ့သူမို႔ သိပ္မထူးဆန္းလွပါဘူး။ သူတို႔က တခ်ဳ္ိ႕ေရာဂါေတြ မကုေပမယ့္ အမ်ားစုေရာဂါေတြကို ႏွံ႕ႏွံ႕စပ္စပ္ သိၾကတာလည္း တကယ္အံ့အားသင့္စရာ။ဒါကလည္း အလုပ္ကသင္ေပးသြားတဲ့ စနစ္ေၾကာင့္ ျဖစ္မယ္ထင္တယ္။ (သူတို႔ဆီမွာ တလကိုဘယ္ေရြ႕ဘယ္မွ် သင္တန္းေတြ တက္ရတယ္ဆိုတာ ေနာက္မွသိတယ္)

နာရီဝက္ေလာက္ ေနေတာ့ ဆရာထိန္လင္းျပန္ေရာက္လာပါတယ္။(သူလည္း လူနာနဲ႔ က်ေတာ္တို႔ၾကားမနားရရွာပါဘူး)။ စားၿပီးတာနဲ႔ ေနာက္ေကာင္တာေခၚသြားၿပီး ေသြးအေျဖယူရင္ ျပရမယ့္စာရြက္ျဖတ္ပ္ိုင္းကို ေပးတယ္။ အဲဒီမွာပဲ ဆရာဝန္နဲ႔ျပတာကအစ ေသြးအေျဖရေအာင္ လုပ္ေပးဖို႔ ေျပာေနသံ ၾကားလိုက္ရတယ္။ ဒါက ျမန္မာဆရာဝန္ေတြရွိတဲ့ ေဆးရံုေတြရဲ႕ အားသာခ်က္ပါ။ ကိုယ့္လူမ်ိဳးရွိေတာ့ အားကိုးရသလို အခ်ိန္ကုန္သက္သာတယ္။ 

ေဆးစစ္တာၿပီးေတာ့ ရက္ဖဲလ္ ေဆးရံု ေနရာစံု လိုုက္ျပပါတယ္။ ေဆးရံုအခန္း လူနာေစာင့္ေရွာက္မႈေတြ အကုန္လံုးပဲ။ အသစ္တိုးခ်ဲ႕မဲ့ ေဆးရံုေနရာေတြထိ ေရာက္ခဲ့တယ္။ လူနာေတြ အမ်ားအျပားထိုင္ေစာင့္ေနေပမယ့္ အားလံုးေအးေအးသက္သာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဒီတခါေတာ့ က်ေတာ္သေဘာေပါက္လိုက္ပါၿပီ။ သူတို႔ ဘာ့ေၾကာင့္ ေဆးေဆးေနႏိုင္လည္း ဆိုတာ။ 

အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ သူတို႔ထိုင္ေစာင့္ေနတဲ့ပံုကို ဓာတ္ပံု႐ိုက္ဖို႔ စိတ္ကူးၿပီး ဖုန္းကိုင္တဲ့အခ်ိန္ အစိ္မ္းဝတ္ဆရာမက လွမ္းတားပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ ဓာတ္ပံု႐ိုက္ခြင့္မရွိပါဘူးတဲ့။ ဒါနဲ႔ က်ေတာ္က ေဘးမွာပါလာတဲ့ ေဆးရံုတာဝန္ရွ္တဲ့သူကိုဘာလို႔လဲဆိုတဲ့ ပံုစံမ်ိဴး လွမ္းၾကည့္ေတာ့ သူက ရယ္ရင္း ခပ္တိုးတိုးေလးေျပာတယ္။

"ဒီေနရာက လူနာေတြရွိေနလ္ု႔ ဓာတ္ပံု႐ိုက္လ္ု႔မရတာဆရာ။ သူတို႔ မ်က္ႏွာပါသြားလို႔ အခန္႔္မသင့္ရင္ ေဆးရံုပါ တရားစြဲလို႔ ရတယ္။ဒါ့ေၾကာင့္ ႐ိုက္ခြင့္မျပဳတာပါလို႔"ရွင္းျပတယ္။ က်ေတာ္လည္း ရွက္ရွက္နဲ႔ရယ္ရင္း "ဘုရားေရ..ေတာ္ေသးတာေပါ့ေနာ္၊ က်ေတာ္တရားစြဲခံရဖို႔ သီသီေလးလိုေတာ့တယ္ဗ်"လို႔ လွမ္းေနာက္မိတယ္။ (က်ေတာ္တို႔ ျမန္မာျပည္ ေဆးရံု၊ ေဆးခန္းေတြမွာလည္း ခြင့္ျပဳခ်က္မ႐ွိဘဲ ဓာတ္ပံု႐ိုက္လို႔မရပါ၊ မိရင္ တရားစြဲလို႔ ရပါတယ္။)

ေဆးရံုတခုလံုးမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံသား ဆရာဝန္ေတြ နည္းေပမယ့္ သူနာျပဳဆရာမ ဦးေရကေတာ့ ထင္သေလာက္ မနည္းလွတာ ေတြ႕ရတယ္။ ဒီမွာက လုပ္ခလစာပိုမ်ားတယ္။ အခန္းတိုင္းမွာ နာ့စ္ေတြနဲ႔ ေဆးရံုဝန္ထမ္းေတြရွိေပမယ့္ဆရာဝန္က လိုအပ္မွလာၾကည့္ပါတယ္။ လူနာနားမွာ အနီးကပ္ျပဳစုရတာ နာ့စ္နဲ႔ လူနာေစာင့္ျဖစ္ပါတယ္။ လူနာေစာင့္ကလည္း တေယာက္တည္းသာ ခြင့္ျပဳပါတယ္။ လိုအပ္ရင္ ေပးထားတဲ့ ခလုတ္ကေလးႏွိပ္၊ နာ့စ္ကေရာက္လာမယ္။ အေျခေနၾကည့္ၿပီး လိုအပ္ရင္ ဆရာဝန္ေခၚမယ္။ ဒါပါပဲ။

ေဆးရံုကို လိုက္ၾကည့္ၿပီးတဲ့အခါ ရက္ဖဲလ္ ေဆးရံုက အုပ္ခ်ဳပ္မႈ ဒါ႐ိုက္တာ မစၥစ္ ဆူလိယီ နဲ႔ မိက္ဆက္ေပးတယ္။သူမက တ႐ုတ္ႏြယ္ဖြား စကၤာပူးရီးယန္း အမ်ိဳးသမီးတေယာက္ပါ။ သူတို႔ေဆးရံုေတြမွာ အမ်ားစုက အမ်ိဳးသမီးဒါ႐ိုက္တာေတြမ်ားတယ္။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ဆရာထိန္လင္းက မိတ္ဆက္ေပးတယ္။

"သူက ျမန္မာႏိုင္ငံက နာမည္ႀကီး ဆရာဝန္ စာေရးဆရာတေယာက္ပါ"

 မစၥစ္ဆူ ကအံ့ၾသသြားတယ္။ 

"ဟင္..ငါကဆရာဝန္တေယာက္လို႔ပဲ သိထားတာ၊ မင္းအသက္ဘယ္ေလာက္ရွိၿပီလဲတဲ့။ 

"၂၉ ႏွစ္ပါ" ေျဖေတာ့ သူက ရင္ဘတ္ကို လက္နဲ႔ ဖိတယ္။

"ဘုရားေရ၊ ငါတို႔မွာ ေခါင္းတခုတည္းနဲ႔ အလုပ္ေနတာေတာင္ အေတာ္ပင္ပန္းလွၿပီထင္ေနတာ၊မင္းက ဦးေႏွာက္ေကာ ႏွလံုးသားနဲ႔ေကာ ၿပိဳင္တူအလုပ္လုပ္ေနရတာေပါ့၊ ေလးစားပါတယ္ကြာ"

ေဒါက္တာ ထိန္လင္းကလည္း ကိုယ့္လူမ်ိဳးခ်င္း ထပ္ဝင္ေျပာတယ္။

"သူက က်န္းမာေရး ေဆာင္းပါး (၆၀၀)ေက်ာ္ေရးၿပီး ဝတၱဳ တအုပ္ထြက္ၿပီးၿပီမစၥစ္ဆူရဲ႕။ အခုသူ႔စာအုပ္ေတာင္ ႐ုပ္ရွင္႐ိုက္ဖို႔ ကမ္းလွမ္းေနရၿပီ"

မစၥစ္လူက ထိုင္ရာကထၿပီး လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲနဲ႔ ဒုတိယအႀကိမ္ လက္ဆြဲနႈတ္ဆက္ျပန္တယ္။

"ကြန္ဂရက္က်ဳေလးရွင္းကြာ၊ မင္းကိုေတာ့ တကယ္ခ်ီးက်ဴးမိပါတယ္"

က်ေတာ္ကလည္း ေက်းဇူးတင္ပါေၾကာင္းျပန္ေျပာၿပီး ျပန္ထိုင္ေနလိုက္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူက ေဆးရံု လိုက္ၾကည့္ရတာ အဆင္ေျပသလား၊ဘာညာ ဆက္ ေမးပါတယ္။ က်ေတာ္ကလည္း "အကုန္ေကာင္းပါတယ္၊က်ေတာ္တို႔ဆီကနဲ႔ တျခားဆီပါလို႔ အမွနိတိုင္းေျဖခဲ့ပါတယ္။  သူက စိတ္မေကာင္းစြာနဲ႔ "မင္းတို႔ဆီက ဆရာဝန္ေတြလည္း ေတာ္ၾကပါတယ္။ စက္ပစၥည္းေကာင္းေတြ မရွိေတာ့လည္း ဘာတတ္ႏိုင္မွာလဲ"လို႔ ညည္းတယ္။ 

အဲဒီမွာပဲ ေဘးမွာထိုင္ေနတဲ့ စီနီယာ အိတ္ဇက္ကတစ္ လိုဟိန္ေလာင္းက ဝင္ေျပာပါတယ္။မစၥစ္လိုက မေလးရွားႏြယ္ဖြား စကၤာပူသူပါ။

"ဒါနဲ႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြက ဘန္ေကာက္ကို ေတာ္ေတာ္သြားျပၾကတယ္ေနာ္"တဲ့။

"ဟုတ္တယ္။ ျမန္မာနဲ႔ ထိုင္းက ယဥ္ေက်းမႈနီးစပ္တယ္။ ေနာက္ၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံက လူလတ္တန္းစားပိုမ်ားၿပီး ေစ်းကလည္း စကၤာပူထက္ပိုခ်ိဳတယ္၊ဒါ့ေၾကာင့္ သြားၾကတာပါ၊ ေနာက္တခ်က္က ဘန္ေကာက္ေဆးရံုေတြက ရံုးခြဲေတြဖြင့္ၿပီး ေစ်းကြက္ဆြဲေဆာင္တာလည္း ပါလိမ့္မယ္ထင္တယ္"လို႔ ျပန္ေျဖခဲ့တယ္။

"အခု ႏွစ္ႏိုင္ငံလံုး ဗီဇာမလိုေတာ့ဘူးမလား"

"အင္း မလိုေတာ့ဘူးေလ"

မစၥစ္ဆူက "ဟုတ္လား၊ မသိလ္ုက္ဘူး၊ ဘယ္တုန္းကလဲ"လို႔ ဝင္ေမးတယ္။ ေဒါက္တာ ထိန္လင္းက "၂၀၁၆ ဒီဇင္ဘာလကတည္းက"လို႔ ဝင္ေျဖေတာ့ သူ႔နဖူးသူ႐ိုက္ရင္း "ငါေတာ္ေတာ္ေခတ္ေနာက္က်ေနတာပဲ"လို႔ ရယ္ၿပီးေျပာတယ္။ ေနာက္မွ က်ေတာ့္ဖက္ျပန္လွည့္ၿပီး ရင္းရင္းႏွီးႏွီးေျပာတယ္။

"ငါတို႔က ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြကို သေဘာက်ပါတယ္။ သူတို႔က ေတာ္ေတာ္ေဖာ္ေရြတယ္၊ ျမန္မာျပည္ ငါမေရာက္ဖူးဘူးေနာ္၊ မစၥတာ ထိန္လင္းတို႔ကိုၾကည့္ၿပီးေျပာတာ၊ သူတို႔က ေပါင္းလ္ု႔ေကာင္းတယ္၊အလုပ္ႀက္ဳးစားတယ္။ ေဆးရံုမွာလည္း ျမန္မာ သူနာျပဳေတြၾကည့္ရင္ အားလံုးက ရင္းရင္းႏွီးႏွီးရွိတယ္၊ ဒါေပမယ့္ မင္းေျပာသလို တို႔ဆီကေစ်းႀကီးတယ္၊ ဒါ့ေၾကာင့္ ဘန္ေကာက္သြားတာေပါ့၊ ဘာပဲေျပာေျပာ သူတို႔က်န္းမာေရးအဆင့္တန္းကလည္း မဆိုးလွပါဘူး"

က်ေတာ္က တခ်က္ ျပံဳးရင္း သူ႔ကိုျပန္ေထာက္တယ္။

"မစၥစ္ဆူတို႔ သတိမထားမိလို႔ပါ၊ ဒီမွာ အားသာခ်က္ႏွစ္ခု ရွိေနတာပဲ"

"ဟင္..ဟုတ္လား"

"နံပါတ္တစ္- ဒီမွာ ေဒါက္တာထိန္လင္းတို႔လို႔ ျမန္မာဆရာဝန္ေတြရွိတယ္။ သူတို႔က ေကာင္းေကာင္း ကူညီေပးႏိုင္တယ္။ သြားေရးလာေရးအတြက္ဆိုလည္း စိတ္ပူစရာမရွ္လွပါဘူး။ ေဒါက္တာ ဇင္မာႏိုင္တို႔ ulink လို  ကုမၸဏီေတြ ရွိေနတာပဲ။ ေလယာဥ္လက္မွတ္၊ ေနေရးထိုင္ေရး သူတို႔စီစဥ္ခိုင္းရံုပဲ။ လိုအပ္ရင္ အၾကံေတာင္ ေပးႏိုင္လိမ့္မယ္။ ပိုေကာင္းတဲ့အခ်က္က အနီးကပ္ေစာင့္ေရွာက္ေပးမယ့္ နာ့စ္ဆရာမေတြက ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြျဖစ္ေနတာပါ။ ဘန္ေကာက္ေဆးရံုေတြက ျမန္မာစကားျပန္ေတြ ခန္႔ထားေပမယ့္ လက္ေတြ႕က်က် ဆက္ဆံတဲ့အခါ ထိုင္းလူမ်ိဳးေတြနဲ႔သာဆက္ဆံရလို႔ အခက္အခဲရွိႏိုင္တယ္။ ေနာက္ထပ္အားသာခ်က္က  စကၤာပူဟာ အေရွ႕ေတာင္အာရွရဲ႕ အေကာင္းဆံုးဆိုတဲ့ ေဆးရံုနဲ႔ က်န္းမာေရးအဆင့္အတန္း ပိုင္ဆိုင္ထားလို႔ပါ၊ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ျမန္မာျပည္က တံခါးဖြင့္ဝါဒက်င့္သံုးလို႔ စီးပြားေရးတက္လာႏိုင္စရာအေၾကာင္းရွိပါတယိ။ လူေတြရဲ႕ အျမင္က်ယ္လာတာနဲ႔အမွ် ေနာက္ပိုင္းမွာ တတ္ႏိုင္တဲ့သူေတြဟာ ဘန္ေကာက္ကို မေရြးဘဲ စကၤာပူကို ေရြးလာႏိုင္စရာရွိတယ္၊ ဘာပဲေျပာေျပာ ျမန္မာနာ့စ္ေတြလည္း ကိုယ့္လူမ်ိဳးခ်င္းျပဳစုဖို႔  ပိုႏွစ္ၿခိဳက္ၾကမယ္ ထင္ပါတယ္၊ ဒါလူ႔သဘာဝပဲေလ"

"ဒုတိယပိုင္းကို  ဆက္ရန္"

ေဒါက္တာ ေအးမင္းထူး

၁၄.၁.၁၇